Nadzieja w związku. Czyli o tym, dlaczego nadzieja zabija?

Wierzysz partnerowi, że się zmieni i przestanie pić? Wierzysz, że gdy podczas jednej imprezy uderzył Ciebie a potem obiecał, że się poprawi, to będzie jak w bajce?

Dzisiaj o nadziei w związku i o tym, dlaczego nadzieja zabija. Czym zastąpić nadzieję i jak rozsądnie spojrzeć na relację.

Nadzieja w związku - czym jest?

Nadzieja w związku jest jak kinder niespodzianka. Masz nadzieję, że po otwarciu dostaniesz to, o czym Twoje wewnętrzne dziecko marzy. Nadzieja jest uczuciem, które ma swój cel. Ona ma dać nam siłę do dążenia do celu. Ma ona znaczenie przede wszystkim dla osób wierzących, zakładających cele na kolejne dni, walczących o sukces w jakimś przedsięwzięciu. Jednakże najważniejszą funkcją tego uczucia jest dać nam siłę.

Mierz siły na zamiary

Obok samej nadziei jest też rozum. Pozwala nam ocenić naszą rzeczywistość i odnieść się do tego, co aktualnie ma miejsce. Mierzyć siły na zamiary oznacza obserwować, żeby nie dać się zmanipulować, a również przyznać przed sobą, że coś nie jest pożądane. Do świadomego wejścia w relację, potrzebna jest nam dojrzałość.

Konsekwencje bezmyślnego podążania za nadzieją

Ponieważ nadzieja dotyczy wyłącznie Ciebie (Ty ją czujesz), w pakiecie z tym uczuciem dostajesz złudzenie co do osoby, z którą żyjesz (projekcja).

Mówiąc bardziej profesjonalnie, projektujesz (poprzez nadzieję) swoje marzenia na osobę drugą. To z kolei oznacza, że prawda (rzeczywistość) ulega zniekształceniu w Twoich oczach. I tak, partner brudzący w domu staje się wybielony. Człowiek pijący alkohol staje się niepijący. Marian wyzywający od "szmat" staje się kulturalny. Kobieta krzycząca bez powodu staje się łagodna. Justyna krytykująca staje się wyrozumiała i tak dalej. Pamiętaj jednak, że to Ty ją postrzegasz, a co wcale nie musi oznaczać, że ta osoba potem się zmieni.

Dlaczego nadzieja w związku potrafi zabić?

Ignorując funkcję nadziei, można bardzo mocno "wkopać się" w toksyczną relację. W różnych grupach na facebooku (między innymi mojej) można przeczytać o wielu bardzo trudnych historiach, niekiedy mrożących krew w żyłach. I sama nadzieja nie zabije, ale nieumiejętne korzystanie z daru nadziei, może doprowadzić w najgorszym wypadku do śmierci osoby, która taką nadzieję żywi.

Na koniec pozwolę sobie przytoczyć opowieść Anthony de Mello:

Istnieje niezwykle sugestywne opowiadanie o małym chłopcu wędrującym wzdłuż brzegu rzeki. Spostrzega krokodyla złapanego w sieć. Krokodyl odzywa się do niego:

– Czy ulitujesz się nade mną i uwolnisz mnie? Być może wyglądam fatalnie, ale wiesz, to nie moja wina. Tak mnie stworzono. Bez względu na mój wygląd bije we mnie serce matki. Przybyłam tutaj w poszukiwaniu pożywienia dla moich małych i wpadłam w pułapkę.

Na to chłopiec:

– Gdybym pomógł ci uwolnić się z tej pułapki, złapałabyś mnie i pożarła.

Na co krokodyl:

– Czy myślisz, że zrobiłabym to swemu dobroczyńcy i wyzwolicielowi?

Chłopiec daje się przekonać i zdejmuje sieć, a krokodyl go łapie. Uwięziony pomiędzy szczękami krokodyla mówi:

– A więc tym mi odpłacasz za mój dobry uczynek? Krokodyl odpowiada:

– No tak, synu, nie odnoś tego tak wyłącznie do siebie. Taki jest świat. Takie są reguły życia.

Chłopiec protestuje, wobec czego krokodyl składa propozycje:

– Zapytajmy kogoś, czy nie mam racji?

Wtem chłopiec spostrzega ptaka siedzącego na gałęzi i pyta:

– Ptaku, czy krokodyl ma racje?

Ptak odpowiada:

– Krokodyl ma rację. Spójrz na mnie. Pewnego razu wracałem do gniazda niosąc pożywienie dla moich małych. Wyobraź sobie moje przerażenie, gdy zobaczyłem węża wspinającego się po cichu po pniu wprost ku gniazdu. Byłem całkowicie bezradny. Wąż pożerał moje małe, jedno po drugim. Krzyczałem i piszczałem, ale bezskutecznie. Krokodyl ma rację, takie jest prawo życia, tak skonstruowany jest świat.

Na co krokodyl:– No widzisz.

Ale chłopiec nie rezygnuje i prosi:

– Zapytajmy jeszcze kogoś innego.

Krokodyl zgadza się. Na brzegu rzeki pasie się stary osioł.

– Ośle – mówi chłopczyk – czy krokodyl ma racje? Osioł odpowiada:

– Tak, ma całkowitą rację. Spójrz na mnie. Cale życie pracowałem ciężko dla mego pana i ledwo miałem co jeść. Teraz kiedy jestem stary i bezużyteczny, pan wypuścił mnie i tak oto wędruję po świecie, czekając, aż jakiś dziki zwierz zakończy dni mego życia. Krokodyl ma rację, takie jest życie, tak jest skonstruowany świat.

Krokodyl na to:

– No widzisz.

Chłopiec nie ustępuje:

– Daj mi jeszcze jedną, ostatnią szansę. Zapytajmy kogoś raz jeszcze. Pamiętaj o tym, jak bylem dobry dla ciebie.

Krokodyl się zgadza. Chłopiec widzi przebiegającego królika i pyta:

– Króliku, czy krokodyl ma racje?

Królik siada i zwraca się do krokodyla:

– Powiedziałeś tak temu chłopcu?

Krokodyl mówi:

– Tak.

Na co królik:

– Poczekaj chwile, musimy to przedyskutować. Krokodyl na to się zgadza.

– Jakże możemy dyskutować, skoro trzymasz tego chłopca w paszczy? – stwierdza królik. – Wypuść go, musi wziąć udział w naszej naradzie.

A na to krokodyl:

– Jesteś sprytny, króliku. Jak go wypuszczę, to mi ucieknie.

Królik w odpowiedzi:

– Myślałem, że jesteś rozsądniejszy. Gdyby chciał uciekać, jedno uderzenie twojego ogona zabije go. Krokodyl zgadza się z królikiem i wypuszcza chłopca.

Królik krzyczy:

– Uciekaj! – i chłopiec daje nogi za pas.

Wówczas królik zwraca się do chłopca:

– Czy nie przepadasz za mięsem krokodyla? Czy ludzie z twojej wsi nie lubią smacznych posiłków? Tak naprawdę, to do końca nie wypuściłeś krokodyla z sieci. Tkwi w niej jeszcze. Dlaczego nie pójdziesz do swej wsi i nie zawołasz swych ziomków?

Chłopiec tak czyni.

Mieszkańcy wioski przybywają z siekierami, włóczniami i kijami, i zabijają krokodyla. Chłopcu towarzyszy jego pies. Dostrzega królika, lapie go i zagryza. Chłopiec przybywa zbyt późno. Umierający królik mówi:

– Krokodyl miał rację, takie jest prawo życia.

Nadzieja jest źródłem siły, nie wykorzystuj jej przeciwko sobie.

Jak sobie poradzić po rozstaniu?

"Jak sobie poradzić po rozstaniu?" - Tego pytania nie zadają osoby, które mają adekwatnie wysokie poczucie własnej wartości. Jako psycholog, który radzi swoim pacjentom, obserwuję pewien istotny element depresji po rozstaniu. O tym pojęciu napiszę kilka słów dalej, ale chcę zwrócić uwagę na dwa czynniki poczucia własnej wartości, bowiem na tym będzie opierał się ten artykuł.

Nie chcę powiedzieć, że tylko osoby z obniżonym poczuciem własnej wartości źle znoszą bolesne rozstania. Uświadamiam jedynie, że osoby, które należycie siebie szanują i znają swoją wartość, zdecydowanie lepiej sobie radzą  ze zdradą i rozstaniem.

Jak sobie poradzić po rozstaniu?

Zanim przejdziemy do radzenia sobie z rozstaniem, warto przyjrzeć się specyfice poczucia własnej wartości. Z jednej strony poczucie własnej wartości drastycznie spada, kiedy rozchodzimy się z partnerem czy partnerką, to z drugiej można je łatwo odbudować.

Co prawda jest to proces trwający jakiś czas i jednak wymagający. Jednak stosunkowo łatwo jest to zrobić, jeśli nasze poczucie własnej wartości zwyczajnie spadło do zera w danym momencie. Trudniej je odbudować, jeśli nasz kolejny związek był nakładką po poprzednim...

Oprócz tego, że mamy do czynienia z "ciężkim rozstaniem", to dochodzą do tego jeszcze emocje.

Emocje po rozstaniu

Sprawa byłaby prosta, gdybyśmy wiedzieli jak sobie poradzić z rozstaniem po długim związku mając wysokie poczucie własnej wartości. Inaczej przeżywają je mężczyźni a inaczej kobiety. Faktem jednak jest to, że mechanizm jest dość podobny przy radzeniu sobie z rozstaniem przez obie płcie.

Znajomość własnych emocji i dojrzałość w tej kwestii sprawia, że jesteśmy bardziej odporni na załamania i potocznie mówiąc depresję po rozstaniu.

Jeśli mamy do czynienia z obniżonym poczuciem własnej wartości, to w jakiś sposób staramy się to zrekompensować. Niestety, często polega to na tym, że poszukujemy nowego partnera, który oświetliłby nam życie po rozstaniu. Jest to błąd, który nie wybacza konsekwencji.

Jest jeszcze jeden rodzaj radzenia sobie z rozstaniem. Przykro patrzeć na reakcję autodestrukcyjną. Mam na myśli to, że osoba, która doświadcza zdrady lub "porzucenia" zaczyna siebie obwiniać o tą sytuację. Zaczyna sobie zadawać pytania natury egzystencjalnej lub roztrząsa przeszłość zastanawiając się, gdzie popełniła błąd.

Samotność po rozstaniu

Zdaję sobie sprawę, że niektórzy ciężko znoszą samotność po rozstaniu w czterech ścianach. Znajomi mają swój czas, własne plany, z rodziną nie chce się mieć nic do czynienia a jedynym towarzyszem jest kot.

Pół biedy jeśli chodzimy do pracy na stałe godziny i mamy z kim porozmawiać. Ten czas zapełnia nam pustkę w sercu. Trudniejsza sprawa jest, kiedy wracamy do domu i wieczory napawają nas nostalgiczną atmosferą. Wtedy łatwo o morze wylanych łez w poduszkę.

Życie po rozstaniu

Dobrze jest, jeśli kobieta lubi przebywać sama ze sobą.

[Kenneth Ryan, Jak znaleźć księcia z bajki w stawie pełnym ropuchów, ]

Wspomniałem o tym, że zapełnianie pustki po byłym/byłej jest katastrofalnym w skutkach działaniu. Jest tak, ponieważ dopiero co zdruzgotane poczucie własnej wartości nie zdąży się jeszcze uleczyć, a już z ranami wchodzimy do nowego związku.

Taka sytuacja rodzi niebezpieczeństwo wybuchów emocjonalnych z nowym partnerem. Mało tego: osoba wybuchająca ma wrażenie, że problemem jest obecny partner. Faktem jednak jest to, że niestety odzywa się wtedy nasza nieuleczona przeszłość. To bardzo ładnie widać, kiedy jedno po doświadczeniu zdrady, zafiksowało się na mechanizmach obronnych projekcji i wyparcia.

Zauważam też tendencję do cementowania w sobie zranień w taki sposób, że to później staje się formą obrony przed bólem, który rzekomo nowy partner ma nam zafundować. Z jednej strony chcielibyśmy w pełni ufać partnerowi/partnerce, ale z drugiej czujemy się wręcz atakowani. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że atakuje nas przeszłość, która każe nam zachować wszelką ostrożność.

Tak naprawdę podany na początku akapitu cytat, powinien być celem sam w sobie po rozstaniu. A jak sobie poradzić po rozstaniu, żeby ten cel osiągnąć?

Dwa razy poczucie własnej wartości

Nie przytoczę Ci żadnych badań naukowych na poparcie mojej tezy. Zapewniam Ciebie jednak, że istnieją dwa rodzaje poczucia własnej wartości. Zachęcam do zdania się na moje doświadczenie.

Oczywiście one się ze sobą przeplatają. Jednak patrząc z perspektywy, o której za chwilę opowiem, mamy punkt zaczepienia, jak sobie radzić z rozstaniem, jak odbudowywać poczucie własnej wartości i stawać się na nowo normalną i wrażliwą osobą.

Zanim jednak przeczytasz o tych dwóch poczuciach własnej wartości, chcę Ci uświadomić bardzo ważną rzecz. Aby stać się na nowo urodzoną osobą po rozstaniu przyjmij do serca dwie rady od psychologa:

Aby znaleźć kontakt ze swoimi emocjami i z powodzeniem znaleźć odpowiedź na pytanie "jak sobie poradzić z bolesnym rozstaniem", zachęcam Ciebie do przeczytania poniższego artykułu. On podpowie Ci, dlaczego tak ważny jest kontakt z sobą samym i przytulić do siebie zranione JA:

Kliknij i przeczytaj artykuł o dojrzałości emocjonalnej.

Drugi element jest związany z czasem.

Po pierwsze: dając sobie czas i dokonując wyborów, które pozwolą Ci pokochać siebie w samotności zwiększasz sobie szansę na zdrowy związek w przyszłości.

Po drugie: zaczynasz uczyć się czekania na moment, kiedy poznasz dojrzałego człowieka. Oczywiście wymaga to pewnych umiejętności sprawdzania potencjalnego partnera lub partnerki. Pamiętaj jednak, że czas pozwala Ci na przepracowanie ran i jednocześnie uniknięcie sytuacji "uduszenia" partnera w swoim nowym związku.

Osobiste poczucie własnej wartości po rozstaniu

Jest ono pierwsze i najważniejsze w kontekście przeżywania emocji po zdradach, rozstaniach, porzuceniach. Wiadomo, że ono drastycznie spada po takiej sytuacji, ale adekwatnie ustabilizowane pozwala nam podnieść się z kolan.

Jeśli jest ono mocno zdruzgotane, to bardzo często ciągnie za sobą zawodowe poczucie własnej wartości.

Zawodowe poczucie własnej wartości

Zmieńmy perspektywę patrzenia na całą sytuację. Philip Zimbardo opisując działanie stresu pourazowego pokazuje, jak sobie poradzić z traumą. Prawda jest taka, że trauma, czyli fachowo mówiąc PTSD jest efektem ciężkiego rozstania (między innymi). A jednym z elementów leczenia stresu pourazowego jest właśnie praca.

Rozmawiając z pacjentami czasami zmieniam perspektywę patrzenia. Jedna z pacjentek zapytała mnie, co ja kombinuję. Otóż chodziło mi o to, że kiedy przeniosłem środek ciężkości uwagi z bólu po rozstaniu na pracę, którą ona wykonuje, klientka się rozmarzyła. Natychmiast zmieniła jej się perspektywa patrzenia na świat i na siebie samą.

Punkt zaczepienia - psycholog radzi

Wiedząc już, że zmiana perspektywy patrzenia pozwala nam przestać na chwilę czuć ból, możemy osobiste poczucie własnej wartości odbudować poprzez pracę.

Chcę jednak zaznaczyć, że wykonywana praca musi nadawać nam sens życia. Jeśli jednak jej nie mamy, należy poszukać innych czynności, w których jesteśmy dobrzy.

Nie, nie uwierzę, że nie ma takiej czynności. Jeśli ktoś tak mówi, mogę powiedzieć, że tą osobę dotyczy kolokwialnie mówiąc "depresja po rozstaniu".

Depresja po rozstaniu - jak sobie poradzić po rozstaniu

Uwaga!

Pragnę zaznaczyć, że nie mówimy o typowej depresji, ale o stanie depresyjnym. Proszę mi nie mylić depresji ze stanem emocjonalnym. Z tego drugiego o wiele łatwiej wyjść.

Nie poświęcam temu zagadnieniu wiele czasu, ponieważ każdy stan emocjonalny mija. Zwrócę tylko uwagę na pewne elementy, których nie można zbagatelizować.

Przy tych objawach należałoby skonsultować problem z psychologiem, czy przypadkiem nie lepiej by było skorzystać z terapii.

Pustka po rozstaniu

Niektórzy szukają zapełniacza czasu w postaci spotkań, pracy, sportu, słuchania muzyki, oglądania telewizji. Nie mówię, że to jest złe, bowiem pozwala nam uleczyć naszą zdruzgotaną wartość.

Jednak istnieje niebezpieczeństwo, o którym wcześniej wspomniałem, że przestaniemy mieć ze sobą kontakt. Mechanizm wyparcia i projekcji odpowiada za niwelowanie bólu, który przeżywamy. Nie chcąc nosić w sercu tego stanu emocjonalnego, zaczynamy projektować ten lęk na osoby nam bliskie. Do takiej sytuacji możemy dopuścić, jeśli za wszelką cenę zagłuszamy bolesne rozstanie. Dzieje się wtedy coś takiego, co jako psycholog nazywam wyparciem.

Jak sobie poradzić po rozstaniu?

Kilka elementów już opisałem:

Te elementy pozwolą Ci znaleźć odpowiedź na stawiane pytanie. Układając sobie je będziemy wiedzieli jak sobie poradzić po rozstaniu. Ważne w tym wszystkim jest to, że środek ciężkości uwagi nie może się skupiać na tym co doprowadza Ciebie do łez.

Idąc tropem terapii rzeczywistością, można powiedzieć, że osoba skupiająca się na swoich błędach i na tym, jak źle mogła wypaść w związku dokonuje wyboru. Bo tak naprawdę jako osoba skrzywdzona mamy wybór aby karmić się myślami o:

Dlatego odpowiadając na pytanie jak sobie poradzić po rozstaniu, podpowiadam:

Dokonuj świadomych wyborów, które pozwolą Ci uniezależnić się emocjonalnie od przyszłego męża. Mówiąc prościej, pokochując samotność, nauczysz się dawać wolność i zaufanie nowemu partnerowi lub partnerce w przyszłości i bez lęku.

Na zakończenie

Jest jeszcze godny polecenia artykuł, który warto przeczytać. Zrób to jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś. Opowiadam w nim o tym, jak bardzo możemy być głodni miłości.

Głód miłości.

Poniżej podaję artykuły uzupełniające oprócz tych podlinkowanych wyżej:

Jeśli artykuł był Ci pomocny, lub dał do myślenia, zostaw proszę komentarz pod tym linkiem (klik).

Rozmowy o seksie a otwarte serce

Rozmowy o seksie a otwarte serce - można to ze sobą połączyć. Często kobiety pytają, co zrobić, żeby jej mąż się otworzył przed nią. Chciałyby poznać jego problemy. Jest to zrozumiałe, ponieważ kobiety chcą poczuć się ważne w życiu mężczyzny o czym pisałam też w artykule jak zdobyć kobiece serce.

Rozmowy o seksie a otwarte serce

Artykuł będziemy rozważać na podstawie wiedzy Mark'a Gungor'a z jego wystąpień "Przez śmiech do lepszego małżeństwa". Amerykański pastor zwraca uwagę na to, kiedy mężczyźni się otwierają przed kobietami i kiedy kobiety otwierają się przed mężczyznami.

Jest to ważne z punktu widzenia porozumienia i jednoczenia się małżeństw. Kobiety często oczekują otwarcia się mężczyzny na nią, kiedy zwykle nie mają ochoty opowiadać o swoich problemach. Zaś mężczyźni niekoniecznie mają na to ochotę, ale jest na to sposób, o którym wspomina właśnie Mark. O otwarciu się mężczyzny na kobietę piszę w artykule o kryzysie w związku.

Rozmowy o seksie - dojrzałość do związku

Zwracam uwagę od razu, że aby komunikacja w związku była szczera i otwarta, musi być element dojrzałości. Nie może być mowy o błędach w komunikacji i w relacjach intymnych prowadzących do braku ochoty na współżycie.

Komunikacja w związku jest najważniejszym elementem dojrzałego związku. Nie może być miejsca na kwestia domagania się domyślania od partnera tego, co chcemy, potrzebujemy.

Wszelkie kryzysy męskości i kobiecości również nie powinny nas dotyczyć. Ja wiem, że to o czym piszę jest zbliżone do ideału, ale od tego jestem, by pokazywać drogę do takiego stanu.

Żona musi być osobą wspierającą dla męża, co wyjaśniam poniekąd w artykule "żona prezesa". Z kolei mężczyzna musi znać swoją rolę względem kobiety, żeby ona czuła się na swoim miejscu i również ją wspierać w obowiązkach domowych. W końcu dom, jest też wspólnie zamieszkującym miejscem.

Na etapie dojrzałego związku zachodzi pewna prawidłowość, o której wspomina Mark Gungor, że ludzie się na siebie wzajemnie otwierają i nie ma tragicznych konsekwencji opisanego poniżej układu małżeńskiego.

Kiedy kobieta, a kiedy mężczyzna otwierają swoje serca na drugą osobę w pełni?

Mark Gungor opisuje małżeński układ, w jakich sytuacjach małżeństwo żyje ze sobą zgodnie i jest pełne miłości. Nie chcę powiedzieć, że tylko w opisywany teraz sposób ludzie się na siebie otwierają, ale ten układ jest jak najbardziej w porządku. Uważam, ze w dojrzałych związkach tak to powinno funkcjonować.

Posłuchajcie:

Aby doszło do zbliżenia seksualnego kobiety z mężczyzną potrzeba znać pewne reguły życia i funkcjonowania obu płci. Znamy żarty związane z tym, że mężczyźni myślą tylko jednym, że kobiety potrzebują skóry, fury i komóry, prawda? Nic bardziej mylnego.

Po części jest to prawda i wynika z potrzeb człowieka w określonej płci.

Aby układ ten funkcjonował trzeba pamiętać, że faktycznie motorem napędowym mężczyzn do okazywania czułości kobiecie jest potrzeba seksualna. Zaś motorem napędowym okazywania czułości mężczyźnie przez kobietę jest potrzeba bycia ważną i doświadczania miłości, uczuć, opieki i zainteresowania.

Znacie pewne sytuacje, w których mąż pyta żonkę "kochanie, a może by tak dzisiaj numerek?". Tak się zastanawiam, co kobieta ma sobie pomyśleć wtedy, kiedy ani nie jest napalona, ani jej w głowie seks, bo przecież zajmuje się praniem, sprzątaniem, gotowaniem, pracą ogólnie pojętą?

Przyznam się szczerze, że sam popełniam te błędy hi hi.

Wracając, chodzi o to, że aby kobieta "chciała" trzeba budować napięcie już od rana. Najlepiej stale to napięcie utrzymywać. Mężczyźni lubią flirtować, ale z jakiegoś powodu z własną żoną przestają uskuteczniać takie praktyki. Kobiety przestają uwodzić i koło się zamyka.

Budowanie seksualnej atmosfery daleko przed planowaniem współżycia daje tak dużo, ze kobieta czując się kochana, chętnie się w tej materii otworzy na mężczyznę.

Zaś mężczyzna otwiera się najczęściej poprzez seks. Kiedy kobieta otwiera swoje serce poprzez miłość i oddaje mężczyźnie w "naturze", tak mężczyzna oddaje kobiecie swoje serce w "psychice". Psychika jest tym czymś, o co pragną zawalczyć kobiety, żeby poznać swojego mena. Zwracał na to uwagę Mark gungor.

W małżeństwie są ku temu idealne warunki. To tutaj możemy zacząć rozmowy o seksie i o tym co nam się podoba. To podczas tych rozmów możemy bliżej siebie poznawać i wdrażać nowe elementy wspólnego życia.

Co po za tym?

Znając ten układ, spieszę z wyjaśnieniem, dlaczego tak się dzieje.

Dostaję często pytania od kobiet, w jaki sposób otworzyć swojego męża, aby chciał zwierzać się ze swoich problemów, ale żeby nie trzeba go było zmuszać do tego. Naturalnym elementem małżeństwa jest współżycie seksualne i jesteśmy tak zbudowani, ukształtowani, że warto to wykorzystać.

Nie trzeba walczyć z naturą, tylko dlatego, że mamy błędne przekonania co do prawidłowości życia w małżeństwie, bo na przykład Świadkowie Jehowy czegoś zabraniają, albo ksiądz na ambonie nie wczytał się dokładnie w sferę miłości.

kontynuując rozmowy o seksie chciałbym zobrazować jak to w ogóle działa. Jeżeli mamy dojrzałe osobowości i pojawia się pewien niedosyt w tym, że nagle mężczyzna stał się bardziej zamknięty, to warto zastanowić się nad tym, aby zapewnić mu miłość w łóżku. Tak po prostu.

Zaś mężczyzna chcąc uzyskać od kobiety spełnienie swoich pragnień, powinien najpierw zadbać o jej potrzeby bycia kochaną, adorowaną i komplementowaną. Nie warto zapominać o flircie z tym związanym.

Rozumiemy?

Rozmowy o seksie - kiedy jeszcze się otwieramy na drugą osobę?

Mężczyźni potrzebują spokoju, ciepła i wrażliwości. Kobiety pragną stanowczości, zaradności i zainteresowania jej życiem. Czyż nie jest to wspaniały układ, który dopełnia nasze małżeństwa?

Myślę, że znajomość tych zasad i dbanie o nie, spowoduje wzrost jakości życia i współżycia małżeństw. Warunkiem jest dojrząłe podejście do drugiej osoby a jej potrzeby powinny być ponad potrzebami moimi. Oczywiście są pewne granica w miłości. Nie możemy pozwolić sobie na bycie ofiarą w małżeństwie.

Nie bez znaczenia jest też umiejętność dbania o kobietę w czasie współżycia. Kobieta bardzo to pamięta. Jest to też jeden z tych powodów, dla którego ona ma częściej ochotę. Jeśli seks wygląda tak, że on chce i to wszystko, nie ma szans na poprawienie relacji w tej materii. Mężczyzna sam sobie strzela w stopę.

PS: Bardzo mi pomożesz zostawiając na facebooku! (kliknij)

Kryzys w związku - pytania #1

Kryzys w związku bywa naprawdę uciążliwy. Jest jak kapiąca woda w nieskończoność w jedno i to samo miejsce na ciele, powodując niemiłosierny ból. Jeśli kryzys w związku nie zostanie rozpracowany, to tak jak kornik w drzewie, będzie drążył, wiercił, niszczył aż małżeństwo/związek się rozpadną.

Wiele osób zadaje mi pytania o kryzys w związku. minęło trochę czasu i tym razem postanawiam zebrać je w jedną całość i napisać artykuł zbiorczy.

Kryzys w związku - pytania i odpowiedzi psychologa

Kryzys w związku może dopaść każdą parę i każde małżeństwo. Ośmielę się stwierdzić, że nie ma na świecie pary, która by kryzysu nie przeżyła, a nawet jeśli, to można by je policzyć na palcach jednej ręki. W każdym razie, szukać takich par jest jak ze świecą.

Kolejną sprawą jest też to, że kryzys w związku nie ma jednoznacznie określonego czasu. Można by przytoczyć badania psychologiczne, przeprowadzić i wyciągnąć średnią z tych badań, ale to moim zdaniem nie ma najmniejszego sensu. Zatem rozpatrywając tą sprawę z perspektywy czasowej, mija się z celem, bo żeby zażegnać taki kryzys, potrzebne są umiejętności miękkie.

Czym są umiejętności miękkie?

Takie umiejętności to nic innego, jak zdolność do komunikowania się z innymi ludźmi w taki sposób, aby obie strony były w stanie się zrozumieć. Oczywiście nie kończy się na samej komunikacji werbalnej lub niewerbalnej, ponieważ w grę wchodzą jeszcze przekonania człowieka, doświadczenie, wiedza, otwartość na nowe rozwiązania, pokora. Kryzys w związku zależy od tych czynników, gdy ich nie ma.

Przede wszystkim pokora jest ważna w rozwijaniu swoich umiejętności miękkich. Zwracam na nią uwagę, bowiem można doświadczyć naprawdę ciekawych rozmów, ale są one niczym innym jak jedynie bezproduktywną dyskusją, jeśli nie ma skłonności do porozumienia. 

Pozostaje jeszcze kwestia wybaczania i odpuszczania drugiemu człowiekowi. Jak można zakończyć kryzys w związku jeśli żadna ze stron nie jest w stanie odpuścić drugiej?

Co jest podstawą do zrozumienia kryzysu

Ważną rzeczą, a właściwie podstawą do zrozumienia na czym polega kryzys w związku, jest zrozumienie tego, jak buduje się nowy świat, nowe relacje, nową świadomość, czy też kształtowanie nowej postawy względem czegoś. Chodzi bowiem o to, że aby coś zmienić, musi się coś wydarzyć.

Wydarzenia naszego życia najczęściej prowokują nas do refleksji nad swoim życiem i cudzym. Niestety, zauważam tendencję spadkową do refleksji ze względu na coraz to bardziej wygodne życie i ułatwianie go dzięki różnym przedmiotom. Zaczynamy działać jak zwierzęta (artykuł o myśleniu) bez używania myślenia. Reagujemy na drugiego człowieka emocjami, podczas gdy możemy pomyśleć, zanim coś się zrobi.

Istotne jest to, żeby nie zapominać o posiadanej przez nas takiej funkcji jak - rozsądek, którego nie posiadają zwierzęta

Dlaczego wydarzenia mają wpływ na nas?

W przypadku kryzysu zazwyczaj są to wydarzenia, z którymi człowiek sobie nie radzi i jednocześnie ściera się z postawą drugiej, drogiej sobie osoby. Jak już zaznaczyłem wcześniej, kryzys w związku pojawia się, kiedy zaczynają się zderzać dwa światy dwóch bliskich sobie osób.

Jak już wyżej wspomniałem, reagowanie emocjonalne na drugiego człowieka, często powoduje bezmyślne traktowanie i poniżanie drugiej strony. Im bardziej jedno z drugim walczy o swoje prawa i dobre samopoczucie, tym ostrzejszy jest konflikt.

Dopiero kiedy trafia nas tragedia życiowa, która dostarcza cierpienia, wybudza nas z letargu walki o swoje dobro. Wywołuje pewną refleksję i jeśli uda nam się znaleźć powód tragedii, to pozostaje to zmienić.

Jednak wolelibyśmy tego uniknąć. Żeby to zrobić, trzeba zawsze pamiętać o tym, że uczucia ma też druga osoba i ja mogę mieć kontrolę nad tym co mówię. Znam swojego partnera, dlatego wiem, co mogę a czego nie mówić lub krzyczeć.

Ważna rzecz

Te zderzenia dwóch różnych światów prowadzą do pewnego rodzaju wojny, która de facto kończy się pobojowiskiem psychicznym. Następuje wówczas moment zwątpienia i szukania rozwiązań. Czasami udajemy się po wsparcie do specjalisty psychologa, czasami przejmujemy postawę naszych rozwiedzionych rodziców, czasami przechodzimy do porządku dziennego i przyzwyczajamy się do życia takiego, jakie jest.

Po takim zderzeniu dwóch światów następuje zniszczenie świata obecnego, jaki posiadamy w swojej głowie, naszych przekonań, które dotychczas się sprawdzały a teraz już nie działają, naszych prób, które nagle stały się ością w gardle partnera. Następnie zaczynamy od nowa go budować i tutaj zaczyna się kolejna praca nad związkiem, który jak to nazywam, tworzy się nowy wspólny świat.

Dlaczego kryzys w związku w ogóle się pojawia i czy należy się go bać?

Takich kryzysów może być wiele. One są potrzebne, ponieważ jesteśmy istotami najczęściej działającymi schematycznie, co doprowadza do przeoczenia niuansów, które mogłyby nas uchronić od zawalenia się dotychczasowej relacji w związku z partnerem.

Dlatego nie bójmy się kryzysów, bo są one po to, żebyśmy mogli się rozwijać i wspólnie wzrastać w miłości. Oczywiście, najlepiej byłoby, gdyby tych kryzysów nie przechodzić, jednak takie rzeczy zdarzają się bardzo rzadko. To wymagałoby obustronnej dojrzałości, co w obecnych czasach jest rzadkością.

Przejdźmy wobec tego do pytań:

Kryzys w związku małżeńskim - czy da się przetrwać?

Kryzys w związku jest jak kapiąca woda na kamień. Im więcej jej skapie tym większą dziurę wyrzeźbi, Mówi się też, że cicha woda brzegi rwie.

Jeżeli pytanie dotyczy tego, że czas leczy rany i kryzys w związku przestanie istnieć, to jest to bardzo małe prawdopodobieństwo. Nie wyobrażam sobie takiej mocy, żeby sam czas leczył kryzys. Niestety, kryzys w związku ma to do siebie, że będzie niszczył dotąd, dopóki nie zmienimy biegu rzeki.

Jakie są sposoby zmiany biegu rzeczy i leczenia relacji partnerskich?

Jeśli chodzi o odpowiedź, czy da się go przetrwać, dosłownie się nie da. Trzeba zmieniać zachowania i sposób myślenia, aby to się udało.

Czy warto trwać w relacji, w której mężczyźnie jest ciężko otworzyć się na drugą osobę, zwłaszcza gdy jest się kompletnym przeciwieństwem?

Przede wszystkim trzeba zacząć od pewnej podstawowej rzeczy.

Czy jestem w związku formalnym, nieformalnym i jak mocno dla mnie ważne jest budowanie relacji z drugą osobą?

Niezależnie od tego w jakim jestem związku, pewnej rzeczy nie da się przeskoczyć. Mianowicie chodzi o sposób komunikacji mężczyzn do kobiet i w ogóle. Ja sam jako psycholog i mężczyzna, choć jestem bardzo otwarty na budowanie relacji z ludźmi, potrafię rozmawiać i jestem w stanie się wczuć w drugą osobę, to jednak względem swojej małżonki i bliskich mi osób niekoniecznie za każdym razem chcę się zwierzać z tego co mnie boli.

Z czego to wynika?

Jest to podstawowa różnica, którą obserwujemy w funkcjonowaniu płci. Kobiety są bardziej otwarte i łatwiej im wypowiadać słowa związane z emocjami i przeżywaniem różnych sytuacji, zaś mężczyźni robią to rzadziej, lub wcale.

Wychodząc z tej perspektywy zauważamy, że łatwiej się wprawdzie dogadać z mężczyzną, jeśli nie będziemy wymagać od niego otwarcia się na pewne sprawy was nurtujące (wskazówka dla kobiet). Ponieważ niewiasty potrafią czytać między wierszami, to warto zastanowić się jednak nad formą rozumienia płci przeciwnej.

Podobnie jest z mężczyznami, kiedy nie chcąc się otwierać, albo postanawiając, że w danej chwili nie warto zaprzątać sobie głowy problemami, można przyjąć za punkt odniesienia w relacji to, że lepiej jest nam wysłuchać naszą damę, niż kazać jej zapomnieć o czymś. Najgorsze co możemy zrobić, to dawać jej rady. Jest to ostatnia rzecz, którą kobieta by oczekiwała.

Mówiąc prościej zachęcam mężczyzn do wysłuchiwania kobiet i obserwowania ich, a kobiety do wypowiadania swoich niewypowiedzianych słów, jednocześnie nie wymagając tego samego od partnera. Zdarza się bowiem, że właśnie oczekiwanie tego samego od płci przeciwnej, powoduje większe problemy w relacjach, niż odpuszczenie sobie nacisku na zmianę partnera zachowania.

Gdy przyjdzie czas, mężczyzna sam się otworzy, ale tego wymaga cierpliwość i delikatność kobieca.

Co jest bardziej ciekawszego?

Zwróćcie uwagę, że gdy oboje młodych osób położy się pod rozgwieżdżonym niebem, to rozmowa nie wygląda tak, że zarówno jedno jak i drugie opowiada o swoich emocjach. Konwersacja przebiega zupełnie inaczej.

Przykładowo

Oboje pod rozgwieżdżonym niebem:

K: Jakie piękne te gwiazdy - wzdycha
M: Tak, masz rację - odpowiada chłopak
K: Nie masz czasem wrażenia, że taki stan moglibyśmy przeżywać codziennie? byłoby nam wspaniale, chodzilibyśmy na randki, oglądali niebo. A słuchaj, nawet moglibyśmy pojechać do kina pod niebem? Co Ty na to? To byłoby jak w bajce...
M: Tak, to byłby dobry pomysł.
K: Bo wiesz, kiedyś byłam na takim seansie i powiem szczerze, że to jest coś cudownego. Siedzimy sobie w aucie, mamy otwarte drzwi, a na ścianie wyświetlają romantyczny film. Chciałabym się wtedy przytulić, a nawet moglibyśmy się kochać.

Paradoksalnie tego rodzaju rozmowy są odwrócone płciowo zaraz po zawarciu małżeństwa. Chodzi o to, że to co by wypowiedziała kobieta w powyższym dialogu, powiedziałby mężczyzna po ślubie. Bardzo często dochodzi właśnie do takich sytuacji, ponieważ niewiasta zaczyna postrzegać mężczyznę zupełnie inaczej i jego pomysły stają się nic nie warte, woli pragmatyzm życiowy. Co ciekawe, dalsze koleje losu w związku sprawiają, że staje się on nudny.

Zwrócę jeszcze uwagę na drugą kwestię, która jest często problematyczna w takich sprawach:

Co w przypadku przeciwieństw w związku? Jak to się ma do pojęcia "kryzys w związku"?

Wyjdźmy od pierwotnej decyzji zawarcia małżeństwa z daną osobą. W tamtym czasie sugerujemy się bardziej uczuciami i tym, jak postrzegamy drugiego człowieka. Sprawia nam radość przebywanie z nim i dzięki temu moglibyśmy tak zawsze. Nasze różnice są znikome pod względem wykonywania różnych czynności i spędzania czasu. Wynika to z chęci przypodobania się partnerowi i wypadnięcia w jego oczach jak najlepiej.

Po dłuższy czasie wspólnego mieszkania, slubu, te różnice stają się coraz większe bo uczucia, którymi darzyliśmy partnera, przechodzą w przywiązanie i już nie są tak burzliwe, jak na początku związku. Emocje i hormony szczęścia powodowały, że łatwiej nam było się dopasować i więcej rzeczy wybaczyć, niż obecnie.

Paradoksalnie stwierdzenie "różnic nie do przeżycia" wypowiadają kobiety, których dotknął kryzys w związku. Tutaj powstaje pytanie, czy rzeczywiście zależy nam na partnerze, czy tak naprawdę na swoim dobrym samopoczuciu.

Kocham się w nim

Kojarzysz to powiedzenie? Słuchałem wykładu i sensu tych słów. Wbrew pozorom są one bardzo egoistyczne. Jednakże pułapką jest to, że na początku związku kochając się w kimś, oznacza przeżywanie ogromnej przyjemności z kontaktów z daną osobą. A ponieważ dobrze się z tym kimś czujemy, to nie trudno jest odpuścić i wybaczyć wielu rzeczy.

Różnice

Są one nieuniknione z kilku powodów.

można by naprawdę wiele wymieniać, ale chcę zobrazować, że możliwość poznania człowieka podobnego sobie w wielu kwestiach jest najczęściej granicząca z cudem.

Umiejętności komunikacji

Niezależnie od tego, jak bardzo się różnimy z partnerem, lekarstwem na zatarcie tych różnic są właśnie umiejętności miękkie. Wbrew temu co powiedzą prawnicy o niedopasowaniu się małżeństwa, rozprawiam się z tymi mitami w osobnych artykułach.

Nauka komunikowania swoich uczuć jest podstawą, oraz najważniejszym elementem pozwalającym zażegnać kryzys w związku.

Co jeszcze?

Pozostaje jeszcze kwestia dumy, uprzedzeń oraz odpuszczania.

To ostatnie jest bardzo, a nawet najważniejsze. Bowiem trąci brakiem zaufania, co z kolei zapętla się tym, że nie jesteśmy w stanie wspólnie dopasować się na nowo z partnerem.

Podsumowując

Nikt mnie nie przekona, że różnice są nie do pokonania. Jedynie zgodzę się na to, że w przypadku kultury obcej oraz wyznawanej wiary, jest to bardzo trudne, niejednokrotnie niemożliwe. Wszystko inne, nawet dopasowanie w łóżku, da się naprostować.

Podobnie jest z relacjami z zamkniętym mężczyzną. Nauka życia i relacji z mężczyznami, jest podstawą do zrozumienia prawidłowej relacji z nami mężczyznami. Wówczas będziecie mogli czerpać niesamowite korzyści ze związku.

A czy warto trwać w takiej relacji? Na to pytanie nie dam jednoznacznej odpowiedzi, dlatego, że jestem zdania, iż można wszystko ze sobą powiązać i stworzyć wspólny wspaniały świat. Najważniejsze w tym wszystkim jest chęć zrozumienia drugiej osoby tak, jakby była inną jednostką, która uzupełnia mnie w tym, czego potrzebuję.

Jak uratować związek, gdy partner mówiąc, że kocha, nie chce być razem. Jak poradzić sobie z tym?

W ten sposób postawione pytanie sugeruje dwie rzeczy. Albo kobieta jest już zmęczona szarpaniem się z mężczyzną i chciałaby już odpocząć, albo z powodu tegoż zmęczenia chce ratować związek.

Pragnę podkreślić, że związek to jest chęć bycia razem przez obie osoby.

Od czego zacząć?

Najważniejsze jest zastanowienie się, po co ja tak naprawdę chcę ratować ten związek i w jakim celu chcę być z partnerem?

Myślę, że na to pytanie już jest odpowiedź w tym artykule, który traktuje o głodzie miłości względem drugiej osoby. Jeśli jednak nie znajdzie się odpowiedzi, to polecam artykuł o tym, dlaczego jesteśmy sami i nie możemy znaleźć drugiej osoby do związku?

Chciałbym jeszcze zapytać, czy przypadkiem wcześniejsze doświadczenia nie sprawiły, że pozostałaś kobietą zrnioną? Bo jeśli tak, to warto zastanowić się nad terapią. Cennik znajdziesz tutaj klikając w link.

Dlaczego terapia?

Kryzys w związku nie objawia się dlatego, że partner jest niedojrzały jako jedyny. Zawsze wina leży po obu stronach. Jakby tego było mało, to kobieta konsekwencje męskiej niesubordynacji nosi dłużej ciężej i wymaga wsparcia. Ona przez te sytuacje buduje w sobie mur obronny, który każe jej kontrolować życie wokół niej.

Niestety jest to najważniejszy element terapii kobiet, które do mnie przychodzą. Jak się później okazuje, po rozbicie tego muru obronnego, łatwiej dostrzec zagrożenia, jakie niesie ze sobą obiecujący gruszki na wierzbie mężczyzna, a co ważniejsze lepiej dostrzega drobne sprzeczności w jego zachowaniu tak bardzo rzutujące na przyszłość.

Również kryzys w związku zdaje się być mniejszym zagrożeniem w przyszłości, jeśli kobieta zdobędzie odpowiednią wiedzę na temat mężczyzn. Ona pozwala na dostosowanie się do naszej mentalności i jednocześnie zmniejsza napięcie związane z wymijaniem się w komunikacji wzajemnej.

Czy jest sens ratować taki związek?

Biorąc pod uwagę wcześniejsze akapity, śmiem stwierdzić, że owy mężczyzna nie tyle jest niedojrzały do bycia w związku, co kobieta zainteresowana również. Bycie na siłę z kimś nie wróży nic dobrego.

Tak nawiasem mówiąc, zawsze zalecam, aby to mężczyzna decydował czy jest gotowy na związek dlatego, żeby nie było później sytuacji, w której zostanie oskarżona kobieta o to, że on tego nie chciał. Jest też drugi powód tego zalecenia. Chodzi o to, by nauczyć mężczyznę podejmowania decyzji i jest to też pierwszy krok ku temu, by odpuszczać jeśli coś nie idzie tak, jak tego chcemy.

Po drugie, uczy się wtedy odpowiedzialności za kobietę i rodzinę. Chociaż ta nauka idzie w las. Nie bez powodu istnieją pewne kanony łączenia się dwojga ludzi w pary.

Ostatnią rzeczą, którą chcę poruszyć jest kwestia kontroli, która przewija się przez większość kobiet. Samo pytanie sugeruje, że kobieta chce zawalczyć o to co dla niej jest potrzebne, ale nie dopuszcza do siebie myśli o tym, że chłopak ma inne zdanie na budowanie takiego związku. W obecnym pytaniu dla niego lepiej jest żyć w luźnym związku.

Wartości, którym hołdujesz

Nie odchodź od wartości, któym hołdujesz tylko dlatego, że jakiś przeuroczy miś prosi o to. Wartości, które masz w sercu są najważniejsze i jako takim powinno się oddać cześć. One chronią przed przyszłościowymi dramatami.

Czy to normalne, że myślę o innym mężczyźnie, mając kochającego męża?

Myślę, że każdy z nas ma w sobie chęć podziwu ludzi. Dopóki nie ma przekraczanych granic, które są uważane za flirt, zdradę, emocjonalną zdradę, nie ma się czego bać.

Jeśli któreś z partnerów myśli o innej osobie, jest to naturalne. Warunek jest taki, że jest to jedynie jakiegoś rodzaju podziw i nie ciągnie mnie do tego, by angażować się w bliższe kontakty z innym mężczyzną. To samo się tyczy kobiet.

Kochający mąż

Jeśli jednak mając kochającego męża zastanawiam się nad innym mężczyzną, to dla mnie oznacza to, że w związku małżeńskim wkradła się rutyna.

Brak zmiany miejsca na urlopach, stagnacja w obowiązkach, brak spędzania ze sobą wspólnego czasu, albo tylko znikomy, czy też wymuszony kontakt. Warto usiąść do rozmowy z mężem i zaplanować nową jakość życia, spędzanie czasu i codziennie rozmowy zmieniając wystrój.

To tylko nieliczne elementy, ale gwarantuję, że jakość waszego życia ulegnie poprawie. W przeciwnym wypadku, zanim się obrócicie, nastąpi rychły kryzys w związku,

Dla przykładu polecam artykuł, jak pewna para zachowała chemię w małżeństwie przez wiele lat.

Jak dotrzeć do męża, trzeźwiejącego alkoholika, żeby chciał ze mną rozmawiać o swoich problemach i wspólnym życiu?

Może zapytam inaczej. Po co do niego docierać?

Jeśli mam zamiar go zmieniać na siłę, to się nie uda. Zastanawiam się też, kim jest trzeźwiejący alkoholik? Czy to jest osoba, która po napiciu się, dochodzi do siebie, czy raczej ktoś, kto już jest na terapii i próbuje odnowić swoje życie?

W drugim przypadku miałoby to sens. Ale znów powstaje pytanie, czy przypadkiem nie czuję się nieswojo, jeśli mężczyzna woli to zrobić po swojemu? Pytanie w ten sposób postawione sugeruje mi chęć kontroli mężczyzny po to, żeby zaspokoić swoją ciekawość.

Nie polecam.

Co więc mam zrobić?

Wróćmy do pierwszego pytania o różnice. Jak już wiesz, mężczyzna niechętnie się zwierza ze swoich problemów i jest to moim zdaniem naturalne. Aby jednak wzbudzić chęć u mężczyzny do dzielenia się, warto odpuścić mu, wybaczyć jego błędy oraz starać się być wsparciem w taki sposób, w jaki on tego potrzebuje. Nie w sposób jaki potrzebuje tego sama zainteresowana.

A co w sytuacji, gdzie mężczyzna nie chce się leczyć?

Z pewnością należy unikać usprawiedliwiania człowieka. Jeśli jest to konieczne, warto samej udać się na terapię, żeby nie popełniać błędu, albo mieć wsparcie, które jest potrzebne w walce z taką sytuacją.

Najlepszym rozwiązaniem byłoby wysłać delikwenta na terapię. Jeśli to nie pomaga, pomyśleć o separacji.

Czy dać szansę mężowi, który uderzył jeden, jedyny raz?

Zasada głosi, że gdy mężczyzna uderzył raz, zrobi to ponownie.

Z tego też względy zastanowiłbym się, jakie są tego konsekwencje na przyszłość. Podobnie jest ze zdradami. Gdy dochodzi do jednej, pojawi się następna z dużym prawdopodobieństwem.

Osobiście uważam, że nie może mieć miejsca żadne rękoczyny ani ze strony kobiety, ani ze strony mężczyzny. Chociaż kultura zezwala na pewien rodzaj policzka ze strony kobiety.

Skoro już wydarzyła się taka sytuacja, zachęcałbym do rozmów z partnerem o tym dlaczego tak się zachował. Jeśli jednak nie zna na to odpowiedzi, czyli nie jest świadomy przyczyn takiego zachowania, to warto go wysłać na terapię.

Ja będąc na miejscu kobiety, zostawiłbym człowieka bez żadnych "ale". Podkreślam jednak, jest to moje osobiste zdanie.

Jak zapanować nad złością, wybuchami agresji w związku itp?

Najrozsądniejszym rozwiązaniem byłoby wzięcie udziału w terapii indywidualnej. Wyżej opisałem sytuację zranionej kobiety, która ma pewne mechanizmy obronne. To otoczka, która każe kobiecie bronić swojego serca, żeby nie zostało ponownie zranione i jednocześnie przestaje ufać.

Powodów takiego stanu może być bardzo wiele, dlatego trzeba by się do nich dokopać przy pomocy specjalisty.

Czy mogę sama o to zadbać?

Oczywiście, jednak problem polega na tym, że w takiej sytuacji bardziej prawdopodobne będzie uczenie się behawioralne swoich zachowań. Wygląda to w ten sposób, że widząc co krzywdzi partnera, staram się to zmienić.

Niestety minusem tego sposobu jest brak zrozumienia głębokich przyczyn tych emocji. One wcale nie muszą wynikać z niedoskonałości partnera. Bardziej jestem skłonny upatrywać ich w przeżyciach z przeszłości, które stały się murem obronnym.

Zaznaczam jednak, że tego typu praca jest trudniejsza i bardziej czasochłonna. Jeśli u was już występuje kryzys w związku, a podejrzewam, że tak, to jednak warto rozważyć terapię.

O cenach usług można przeczytać w zakładce cennik.

Jeśli pomogłem Ci, zostaw komentarz na facebooku. (click)

Czego pragną kobiety

Czego pragną kobiety? Tematyka, która bardzo często przewija się na ustach… No właśnie, czyich?

Tak, to na ustach kobiet często pojawia się takie zdanie. Film o tytule „Czego pragną kobiety?” wyreżyserowała kobieta Nancy Meyers i jest to film o głębszym przesłaniu. Z kolei mężczyźni reżyserujący podobne filmy – „Czego pragnie dziewczyna”, albo „Czego pragnie każda kobieta” ma już wydźwięk bardziej erotyczny, czy wojenny i jest raczej płytszym odzwierciedleniem, jak należy się zachować względem kobiety.

Większość zaangażowanych osób w społecznościach wokół hasła „Czego pragną kobiety” to również są kobiety. Prawdę mówiąc nie dziwi mnie to. Kiedy czytam różne artykuły, posty, wypowiedzi, które krążą wokół tych słów, odnoszę wrażenie, że poprzez prześmiewcze komentarze wobec mężczyzny, chcą nam przekazać coś ważnego.

Co takiego?

To czego pragną kobiety!

Czego pragną kobiety – miłość i studnia bez dna

Wiele trudnych sytuacji bywa w relacjach z kobietą. Tak, tutaj głównie piszę do mężczyzny. Sam jestem facetem i zauważam pewne rzeczy, które mają istotny wpływ na jakość mojego związku. To samo obserwuję w relacjach pomiędzy innymi osobami w związkach. Jednak to, co zobaczyłem w tej opowieści, coś mi uzmysłowiło…
http://anonimowe.pl/BqnHq

Takich historii można mnożyć. W znanych mi małżeństwach, które uchodzą za poukładane, również się zdarzają. Nie chcę wskazywać winnego całej tej sytuacji, bo nie to chcę powiedzieć. Istnieje w tej historii jeden element, który uzmysławia mi czego pragną kobiety, a który przewija się w wielu zachowaniach dwojga ludzi, zachowaniach, które prowadzą do podobnych kryzysów. On również spowodował pewne zachowanie względem mojej kobiety i czuję, że muszę o tym pamiętać.

Na czym polega schemat, który zauważam w trudnych i znaczących sytuacjach dla związku? Co takiego się dzieje, że pojawia się kryzys związku?

Schemat, który przywołuje kryzys

Z pozoru niewinne sytuacje od czasu do czasu bolą. Zarówno dla mężczyzny, jak i dla kobiety. O ile dwoje ukochanych osób ze sobą współgra, jest dobrze. Czasami jednak, jedna ze stron traci siły do walki. Pojawia się narastające uczucie frustracji, braku miłości, braku spełnienia, przy jednoczesnym dawaniu z siebie wszystkiego. Kobiety częściej dają z siebie najwięcej, by małżeństwo lub związek się nie rozpadły.

Zmiany

Zaczynają się drobne zmiany w zachowaniu jednej osoby. Często Niezależnie od tego, czy to jest kobieta, czy mężczyzna. Zaczynają się docinki, wypominanie, dogryzanie, czasami w formie złośliwości, czasami z powodu smutku, braku ciepła. Rzecz jednak polega na tym, że mężczyzna choć słabiej obdarzony w rozumienie uczuć drugiej osoby, to lepiej sobie poradzi w takich sytuacjach. Jego umysł i serce jest napełnione głównie siłą, a miłość kobiety do niego, jest motorem napędowym do działania poprzez czerpanie piękna, które daje mu kobieta.

I tutaj jest to, czego pragną kobiety. Pragną nieustannej miłości po to, by nią obdarzać jeszcze bardziej. U wielu kobiet miłość jest sensem życia i dla niej zrobią wszystko, nawet zawojują świat. Różnica polega na tym, że do zwalczania zła, dla kobiety jest potrzebna miłość mężczyzny, a dla mężczyzny jego siła, oraz piękno kobiece.

To dlatego kobieta jest studnią bez dna. Jest studnią, która potrzebuje stale napełniać się miłością. Bo bez niej, jest jak kwiat więdnący, niepodlewany.

Czego pragną kobiety

Jak sam autor opowieści napisał, nie zauważył, że coś złego działo się z jego żoną. Nie winię go za to, bo z pewnością jego emocje sięgały zenitu i trwały już jakiś czas. Nie od dzisiaj wiadomo, że wysoki współczynnik emocji zaciemnia obraz sytuacji. Jednak jestem przekonany, że jako mężczyzna, potrafił trafnie ocenić sytuację. Dlaczego więc tego nie zrobił?

Gdzie są Ci mężczyźni?

To pytanie zadaje wiele kobiet. To czego pragną kobiety, to nic innego jak męska siła i miłość.

Bycie dżentelmenem też jest kluczowe dla relacji z kobietami. Niewiele jest kobiet, których to nie interesuje. Każdy kto jest dżentelmenem przechodzi tak naprawdę szkołę życia. Każdy z nich ma swoje zasady życiowe, według których stara się żyć. Sam dostaję sygnały od kobiet, że męski facet to jednocześnie facet stanowczy, twardy, mające swoje zasady w życiu i kręgosłup moralny. 

Są różne rodzaje inicjatyw. Warto się rozejrzeć. Znasz to przysłowie?

za mundurem, panny sznurem

Dżentelmeni są bardzo pożądanymi kandydatami na męża. Szkoda tylko, że nawet spora część z nich, przestaje nimi być po ślubie. Zaznaczam jednak, że warto dbać o tą sferę.

W czym się przejawia?

Miłość względem kobiety

To zwyczajna życzliwość, która ładuje baterie Twojej kobiety. Ta życzliwość potrafi naładować baterie na resztę dnia obcej dziewczynie nawet. Kto wie, może się Tobą zainteresuje? Wystarczy, że się do niej uśmiechniesz! Nie spuszczaj wzroku na stopy, kiedy ona patrzy na Ciebie.

To jest cierpliwość w stosunku do jej zachowania i tego jak się czuje. Tej cierpliwości zabrakło autorowi. Ja wiem, że to wymaga pracy i walki ze sobą samym, aby zainteresować się „zrzędzącą kobietą”. Jednak na 100% zrzędząca kobieta nie czuje się najlepiej. Wymaga od Ciebie wsparcia, życzliwości i cierpliwości. To Twoje zadanie, jako mężczyzny w tym momencie!

Mówi się, że mężczyzna, który panuje nad sobą, będzie panował nad światem.

I to jest męska siła. Panowanie nad kobietą, poprzez panowanie nad swoimi emocjami. Autor książki „Dzikie Serce” John Eldredge wspomina, że mężczyźni w dzisiejszym świecie bojąc się porażki, przestają działać. Widzę analogię do tej sytuacji, którą wstawiłem powyżej. Zrzędząca kobieta, bardzo łatwo może spacyfikować słowa faceta.

Seks władza i pieniądze

Rzecz niebywała, jak bardzo wiele rzeczy kręci się wokół tego stwierdzenia. Jeśli prawdziwy facet wie co robi, to przoduje w każdej z tych sfer. Seks nie jest tylko doraźną aplikacją na wieczór, ale cały dzień potrafi być wypełniony erotyzmem. Władza, o której wspominałem jest istotna z punktu widzenia panowania nad emocjami. Kto inny może tego dokonać, jak nie mężczyzna do tego usposobiony? Pieniądze znajdą się same, kiedy facet potrafi odpowiednio ruszyć głową i działać.

Słabość mężczyzn

Niestety my mężczyźni, często mamy słabość do kobiety i w walce na słowa przegrywamy. To wynika z tego, że emocje w danym momencie rządzą u kobiety i ona nie przyjmuje do siebie żadnych innych racjonalnych tłumaczeń. Ona najczęściej wyładowuje w ten sposób swoje negatywne emocje i złe samopoczucie. Oczywiście nie zawsze tak musi być, że kobieta bombarduje mężczyznę swoimi emocjami.

John Eldredge wskazuje, że jeśli czujesz się zdenerwowany, zły i widzisz, że Twoja kobieta „świruje” to zwyczajnie natychmiast okaż jej coś przeciwnego. Okaż jej zwyczajną życzliwość i czułość, której tak bardzo potrzebuje. Czasami bywa też, że kobieta potrzebuje czegoś innego, na przykład świętego spokoju, bo w zdenerwowaniu szykuje się do ważnej rozmowy. Ty widząc taką sytuację i choć jesteś poddenerwowany jej wcześniejszymi „wybrykami”, nie krytykuj jej, tylko usuń z drogi wszystkie przedmioty, które mogą wywołać kolejną falę wściekłości.

Czego pragną kobiety - twoja mocna strona

Jestem przekonany, że jako facet doskonale wiesz, czego Twoja kobieta pragnie. Masz to we krwi, masz ten zmysł obserwacji. Jeśli martwisz się o przyszłość, bo nie masz obecnie kobiety, to z pewnością dostrzeżesz tego typu niuanse. Piszę o tym po to, żebyś pamiętał. Łatwo jest to wiedzieć, trudniej o tym pamiętać i zrobić. Skąd wiem, że masz w sobie tę umiejętność?

Wiem to stąd, że wielu mężczyzn powtarza pewne słowa, które dotyczą swoich związków z kobietą. Słowa te, są częstą puentą na relacje ze swoją kobietą, już wyśrubowaną do bólu. Znam przykład, kiedy jeden z moich kolegów powiedział, że jeśli nie usunie się z drogi, to rozpęta się „piekło”. Z kolei mój ojciec mawiał, kiedy z nim rozmawiałem:

Ja: tato, dlaczego milczysz, kiedy mama krzyczy?
Tata: Nie ma to sensu, pokrzyczy, pokrzyczy i jej przejdzie

Co robić?

Nie nawołuję do tego, byś nic nie robił, bo są różne typy kobiet, które potrzebują różnego rodzaju okazania siły. Czasami jak wyżej, siłą jest panowanie nad sobą, żeby nie rozpętać większej burzy niż jest. Czasami również, trzeba opanować swoją frustrację i złość po to, by okazać czułość swojej kobiecie. A najważniejsze, jest nie poddać kobiety bez walki. Kobietę trzeba chronić.

To ostatnie, było potrzebne bohaterce opowieści.

Jeśli artykuł był Ci pomocny, zmotywujesz mnie do dalszej pracy komentarzem 🙂 (click)

Ma być tak, jak ona chce

"Ma być tak, jak ona chce" opowiada jeden z moich pacjentów. Wspomina o tym też Mark Gungor. Bardzo lubię go cytować. Ma perfekcyjne spojrzenie na związki. Wiele z jego opowieści powtarza się w życiu codziennym.

Ma być tak, jak ona chce

Już pomijam fakt, ze mąż nie pomaga w domu. Spora grupa mężów czy partnerów bywa pantoflarzami i zapomina o byciu dżentelmenem wobec własnej kobiety.

Jeśli tacy mężczyźni istnieją w życiu kobiet, to czemu się dziwić, że ona nie staje się inspiracją dla swojego ukochanego? Mało tego; relacje z takimi mężczyznami, niezależnie od tego, czy są to ojcowie, partnerzy, kochankowie, powodują, że kobieta staje się bardzo zranioną osobą.

Zraniona kobieta zamienia się tak naprawdę w osobę, która za wszelką cenę chce utrzymać miłość z powodu jej głodu. Przez to powstaje mechanizm błędnego koła. Młoda dziewczyna zostaje zraniona przez swojego ojca. Następnie poznaje wyżej wymienionych mężczyzn. Nie dostrzega błędów, jakie oni mogą popełniać.

Wybory życiowe

Taka kobieta poznaje później mężczyznę i jaki on by nie był, to z powodu swoich zranień nie jest w stanie zbudować prawidłowo funkcjonującego związku. Nawet samemu mężczyźnie skutecznie to uniemożliwia ze względu na jej siłę emocjonalną. Zaczyna owijać takiego swojego mężczyznę wokół palca, który następnie nie wie co ze sobą zrobić.

Ma być tak, jak ona chce

Taki mężczyzna mógłby napisać do niej list w taki sposób, jakby sam został niesamowicie zraniony i wykastrowany. Co też w powoduje kontrolowanie mężczyzn do tego stopnia, że nie wystarczy, aby posprzątał, dlatego, że ma być tak, jak ona chce.

W tym wszystkim wypadałoby nauczyć się jakich mężczyzn szukać, jakich mężczyzn unikać oraz jak rozpoznawać faceta na poziomie. Można też dowiedzieć się, jak analizować partnera do ślubu.

A teraz:

Pozwól, że przytoczę Ci historię ze swojego życia - "ma być tak, jak ona chce"

Egzaminy

Małżonka przygotowuje się do egzaminów prawniczych, więc jest bardzo zestresowana. Dlatego większość czasu dziecko spędza ze swoim ukochanym tatusiem.

Tata uczy mówić

Dosłownie wczoraj, nauczyłem ją mówić „daj”. Po czym pół dnia krzyczała „tata, „tata”.

Zwykle piszczy albo mówi „aniii”. Słowo DAJ wymawia w bardzo specyficzny sposób. Tak delikatnie,
jakby starała się szyć na szydełku.

"Aniii" zazwyczaj mówi jak coś chce, np., jeść. I tym razem było podobnie, cały czas aniii i pokazuje na buzię.
No to Ojciec dawaj robić kluski z kleiku kukurydzianego, którego nauczył się od żony.

Ma być tak, jak ona chce

Oczywiście jak to żona, jest bardzo szybka, zwłaszcza jak ją coś stresuje. Okrzyczała, że dziecko chodzi głodne.

Pobiegła do kuchni, zrobiła kluchy i kazała mi ich pilnować, bo idzie się uczyć. Tak też się stało. Pech chciał, że jak zwykle
mężczyzna nie ogarnia wszystkiego, co się wokół niego dzieje tak samo jak kobieta. Musi robić wszystko po kolei.

Gdy zajrzałem do garnka z kluchami, były prawie … no wiecie, ciepłe kluchy.

Nic tam, wziąłem je, wsadziłem na talerz i z dzieckiem pod bajkę jeść. oczywiście masełko musi być.

Zazwyczaj zanim dam jej do buzi, to studzę, bo są jeszcze gorące. Raz, drugi, trzeci ostudziłem, ale mała wolała jeść sama.
Wyrwała mi z ręki widelec i dawaj szybko wcinać te kluchy. Były ciepłymi kluchami, czyli baaardzo delikatnymi, więc pożerała je w całości.

Tatuś umie gotować…

Wracając… wyrwała mi widelec i dawaj do buziaka. Szybko się zorientowała, że jest to gorący ciepły kluch, więc bardziej się wystraszyła.
Nie trzymała go w buzi tylko wyrzuciła, ale strach pozostał.

Znowu ma być tak, jak ona chce

A żona, jak to w stresie przyleciała szybko, zdenerwowała się, okrzyczała, wyrzuciła pyszne… ciepłe… kluchy i dawaj biadolić,
że nic jej nie idzie, że mało czasu a ja sobie nie radzę. Cały czas milczę i patrzę co robi.

Dzieciak wpiernicza te kluchy, a ta jemu je wyrzuca. Robi nowe kluchy już bardziej twardsze. Takie normalne.

Pech chciał, że już córce się one nie podobały. Zjadła je ale po ogryzku zostawiała.

Pytam się żony dlaczego je wyrzuciła? Przecież dzieciak te kluchy jadł ino uszy się trzęsły.

Zdanie żony jednak było inne…. Rozgotowane, znaczy niedobre.

I tak oto, perfekcyjna komunikacja między kobietą i mężczyzną spowodowała, że efekty były zaskakujące.

Co o tym myślisz? (Zostaw komentarz klikając to zdanie)

Czemu jestem sam? - dwie przyczyny samotności

Czemu Jestem sam? Dlaczego nikt mnie nie chce? Co jest ze mną nie tak, że nie znajduję nikogo, kto by wypełnił pustkę w mym sercu?

Każdy z nas jest stworzony do życia w społeczeństwie. Sprawia nam radość bycie z kimś w danej chwili, pójście do parku z ukochaną, wypić piwo z przyjacielem czy też poplotkować na sąsiada przy kawie. Na dowód uspołecznienia człowieka można przytoczyć obserwacje niemowląt, które pozostawione sobie w szpitalu a jedynie karmione przez pielęgniarki i przewijane umierały. Te dzieci potrzebowały więzi nie tylko fizycznej, jak również intymnej. Zresztą, sam pewnie stwierdzisz, że samotność nie jest czymś, z czym łatwo można żyć.

Chociaż są osoby, które decydują się na ten sposób życia, to zdecydowana większość należy do ludzi potrzebujących kontaktu z drugim człowiekiem. Nawet w zakonach samotność nie jest taka straszna, ponieważ człowiek dążąc do jednego celu spotyka się z innymi ludźmi, rozmawia z nimi, śmieje się i zapisuje puste karty swojej historii.

Zatem czemu jestem sam? Co takiego jest przyczyną, że czuję się tak bardzo samotny? Zanim odpowiemy sobie na te pytania, chciałbym wyróżnić dwa typy samotności.

Czemu jestem sam? – Dwa rodzaje samotności

Pomijając wszelkiego rodzaju kombinacje z samotnością typu depresje różnego rodzaju, własny wybór, skupię się na tych rodzajach osamotnienia, które bywają najczęściej u zdrowych ludzi. Według mnie są ich dwa rodzaje. Po pierwsze samotność wynikająca z braku dobrej relacji z otoczeniem lub partnerem, oraz druga wynikająca z własnych wyborów, lub przepracowania pewnych rzeczy. O ile ta pierwsza jest bardzo dokuczliwa dla wielu osób, o tyle drugą nazywam osamotnieniem i nie ciąży na naszym sercu (tak jak ta pierwsza). Zatem rozwińmy temat.

Samotność z powodu braku dobrych relacji z otoczeniem i nierzadko z pragnieniem bycia z kimś na stałe. Tak, nazywam to samotnością i jest bardzo uciążliwa. Towarzyszą jej uczucia osamotnienia, smutku, melancholii, braku wiary we własną atrakcyjność, pojawia się pesymistyczna wizja co do przyszłości naszego związku z kimś. Takie osamotnienie powoduje pewnego rodzaju implikacje do naszego życia i z pewnym przekonaniem stwierdzam, że rzeczywiście choć powinna nam pomóc (samotność), to przeszkadza w znalezieniu partnera do naszego życia.

Ten rodzaj samotności ma też dwie przyczyny głębsze. Jest on następstwem dwóch czynników, które prowadzą do tego samego. Mam na myśli, że w dwojaki sposób możemy być doprowadzeni do tego stanu. Co rozwinę nieco bardziej poniżej.

Oraz drugi stan (osamotnienie) jak sama nazwa wskazuje, jest tylko osamotnieniem. Dlaczego mówię „tylko”? osoby cierpiące na osamotnienie, zdają sobie sprawę z tego w jakim położeniu się znajdują, jednak znają swoją wartość, są pewni swojej atrakcyjności (choć ta może być podkopana w wyniku powtarzających się zdarzeń). Osamotnienie cechuje bardziej smutek z powodu niebycia kochanym (przeczytaj artykuł "głód miłości") przez konkretną osobę, jednak nie powoduje pewnego rodzaju „rozpaczy” i nie skutkuje obniżeniem poczucia swojej atrakcyjności.

Czemu jestem sam? – dwie przyczyny

Skoro już wiemy, jakie dwa rodzaje samotności możemy spotkać, to wypadałoby też omówić, dlaczego tak się dzieje i „czemu jestem sam”?

Po pierwsze, skłaniają nas do tego nasi bliscy i otoczenie. Tak się układają wydarzenia, że nie jesteśmy w stanie poznać człowieka, z którym chcielibyśmy związać swoje życie, nawet jeśli bylibyśmy na to gotowi. Taki stan rzeczy faktycznie może podkopać nasze poczucie własnej wartości i atrakcyjności. Jedną z takich możliwości jest spotykanie niewłaściwych ludzi, na przykład niedojrzałego mężczyznę.

Co wtedy robić? Nie jest to łatwe., ale jest rada…

A nawet trzy:

Zmień otoczenie, przeprowadź się
Zmień towarzystwo, poznawaj nowych ludzi
Odpraw 3 miesiące balangi, imprezuj a potem idź do zakonu

Całkiem serio mówię…

Czemu jestem sam? – otoczenie

Jednym słowem, to właśnie miejsce gdzie mieszkamy, gdzie pracujemy, gdzie przebywamy powoduje, że nie poznajemy właściwej nam osoby. osoby, która chciałaby z nami być. I nie ma to związku z Twoją niedojrzałością. Bowiem jeśli czujesz tylko osamotnienie, to nie ma się o co martwić.

Po drugie, długotrwała samotność wiąże się z niedojrzałością do zawiązania związku. Może być i tak, że mój stan umysłu jest odczytywany przez inne osoby a  ten stan „samotności” o której pisałem w pierwszej części artykułu jest właśnie rozpoznawany. Pamiętasz jak pisałem o wierze i przyciąganiu tego w co wierzysz? Można to nazwać samospełniającym się proroctwem lub przepowiednią.

Tak właśnie jest. W głębi ducha czuję się nieatrakcyjny (na przykład) a moja świadomość każe mi to maskować poprzez głębokie odczuwanie pragnienia posiadania partnera. Doszedłem też do wniosku, że gdy odczuwałem tą samotność, to nie wiedziałem co zrobić ze swoim życiem. Taki paradoks prawda? Dlatego, że mam mocne pragnienia bycia w związku, jest to odczuwane przez innych jako determinacja, jako lekarstwo na mój ból, zamiast sobie z nim poradzić. Nikt nie chciałby zostać zmuszony do zawarcia związku.

Kiedy rozmawiasz ze sprzedawcą, agentem, zapewne masz czasem takie poczucie, że chce Ci na siłę wcisnąć jakiś produkt. Tak się dzieje, kiedy zależy mu tylko na pieniądzach a nie na Twoim dobru.

Tak samo jest kiedy szukasz partnera. Druga osoba czuje, że coś jest nie tak.

Czemu jestem sam? – inni to czują

Może być też inna przyczyna samotności. Po prostu nie jesteś jeszcze gotowy, żeby utrzymać związek ani nie jesteś gotowy, żeby się czegoś w nim nauczyć. Twoimi priorytetami nie są rzeczy, które właśnie dotyczą bycia z kimś. Dopiero kiedy to się zmieni, będziesz posiadać umiejętności by z kimś być. Wiem to po sobie.

Oczywiście są osoby niedojrzałe i żyją w związkach, jednak myślę, że jest to bardziej przyczyną manipulacji bądź też szczęścia.

Bardziej skupiłbym się na tym, że skoro nie masz jeszcze partnera a jesteś niegotowa do związku, to znaczy, że jesteś wartościową osobą. Mówię to dlatego, że Twoje emocje są bardziej nastawione na siebie, że jest Ci źle w tej sytuacji. Gorzej jeśli masz chrapkę na pieniądze.

Jeśli prześledzisz swoje uczucia podczas seansu buzujących emocji, spróbujesz je powiązać z przyczynami jakie je wywołują, to po jakimś czasie znajdziesz odpowiedź na to pytanie:

czemu jestem sam / sama?

Osobiście jednak uważam, że im bardziej jesteś niespokojna o to, że jesteś sama i wpadasz w depresję, tym bardziej skup się na pielęgnowaniu siebie i swojego ciała a Ty mężczyzno znajdź swoją misję w życiu.
Taka moja rada na końcu drugiej części… Odwróć role. Chodzi o postawienie siebie na pozycji niezależnej od partnera. Dlatego, że dopiero wtedy będziesz w stanie dopasować się do związku.

Wbrew pozorom bycie w związku małżeńskim nie jest takie kolorowe i wymaga więcej wyrzeczeń niż człowiekowi się w głowie mieści.

PS: Rada dla panów… Jeśli nie zależy Ci na seksie i dla Ciebie nie jest to ważne. Nie wchodź w związek. Niebawem to wyjaśnię 🙂